Nieuwe verhalen

Wat is het alweer lang geleden dat ik hier geblogd heb! Nieuwe verhalen, boeken en projecten kondig ik vaak aan op mijn auteurspagina op Facebook. Dat gaat snel. Vervolgens vergeet ik hier te schrijven waar ik mee bezig ben.

Meer bloggen is GEEN goed voornemen voor 2016, ik geef het meteen toe.
Wat ik me WEL voorneem, is dat ik mijn schrijversbuikgevoel nog meer zal volgen. Past een project niet echt bij mij? Dan zeg ik nee. Met veel plezier heb ik, gisteren nog, een goed betaalde klus doorgegeven aan een collega-auteur. De ruimte die ervoor in de plaats kwam, niet alleen in mijn agenda, maar ook in mijn hoofd en hart, zorgt ervoor dat ik weer kan nadenken, plannen, genieten, schrijven.

Gisteren kwam er een pakketje binnen met de post. Daarin zaten de auteursexemplaren van mijn nieuwste boekje voor Die Keure: Zwijgen is erger. De illustraties zijn van Jan Heylen. Ik ben erg blij met dit verhaal en hoop dat het op vele scholen terecht zal komen!

In de voorbije maanden verschenen al meerdere boekjes in dezelfde reeks.

Ik mocht samenwerken met fijne illustratoren: Yoeri Slegers, Rocio Del Moral, Jan Van Lierde, Matilda Salmén…
En voor het boekje dat ik over Zweden schreef, mocht ik zelf de foto’s maken.

Hier zit een tevreden auteur!

Boekengroeten,
Joke

Pep en Mos

In het najaar verscheen een nieuw boek van mij.
‘Pep en Mos’ gaat over ons neefje Pepijn, blond en Amsterdams, en onze zoon Moseo, donker en Afrikaans.

Ik schreef het verhaal met heel mijn hart en wenste er in stilte gevoelige en toch vrolijke illustraties bij. Die kreeg ik ook!
Uitgeverij Zwijsen stelde me Mariella Van de Beek voor. Zij is een tekenares met een indrukwekkende staat van dienst. Toch had ik nog nooit van haar gehoord. Af en toe is het water tussen Nederland en België dus echt heel diep!

De eerste mailcontacten waren heel fijn, en ik hoopte dat het boekje even bijzonder zou worden.

En het werd een bijzonder boek!

Vandaag las ik de Biblionrecensie van ‘Pep en Mos’.

Pep is soms sip. Hij mist dan zijn pap. Zijn pap is dood. Dat is ver weg en heel erg. Maar Mos is zijn vriend. En die is dichtbij. Verhaal voor beginnende lezers. Pep wordt behalve door zijn verdriet ook geremd door lastige buren, en door zijn dubbele gevoelens jegens Tijs, de nieuwe vriend van zijn moeder. Mos neemt Pep vaak mee naar zijn eigen gezellige huis of naar een speelveldje. En Mos weet Pep ervan te overtuigen dat Tijs een tweede vriend voor Pep kan worden. Een ontroerend verhaal, waarin de dilemma’s van Pep prima verwoord zijn. De gekleurde tekeningen geven de sfeer van het verhaal heel treffend weer. Absoluut hoogtepunt is de illustratie in vogelperspectief op het omslag, waarop Pep en Mos samen vanaf Peps hoogslaper kijken naar een oude foto van Peps vader met peutertje Pep. Tekst en illustraties samen vormen een boek met een bijzondere diepgang (zoals maar weinig boeken op AVI-E3 hebben). Sluit aan bij kern 9* van de leesmethode Veilig Leren Lezen (Maantjes) en kan na ongeveer 24 weken leesonderwijs worden gelezen. Vanaf ca. 6,5 jaar. *zie a.i.’s deze week voor de overige twaalf boekjes uit kern 9.

Dank, Mariella, voor de fijne samenwerking. Ik hoop dat velen van mijn collega’s jouw werk mogen ontdekken!

Zwaan op de Boekenbeurs

In september kondigde ik het boek al aan:
“Over Zwaan (en over ons)” is een verhaal waar ik heel blij mee ben.
De illustraties van Rosemarie De Vos zijn gevoelig en prachtig. Ze vertellen een verhaal in het verhaal.

Dit boek gaat over afscheid nemen, loslaten en toch weer doorgaan.
Ik hoop dat het vele harten raakt, en vele boekenkasten bereikt.

Tijdens de Boekenbeurs mocht ik een heleboel keer een boodschap in “Over Zwaan” schrijven. Dat doet me enorm deugd.

Een heerlijk boek in aantocht…

Wat ben ik blij dat heel binnenkort mijn nieuwste prentenboek verschijnt!
Deze week ontmoette ik de uitgever en de illustratrice. Mijn verwachtingen waren hooggespannen!

Een schrijver creëert personages, laat hen los op de wereld, gaat een stukje met hen mee.
Bij een prentenboek komt daar nog de spanning van het delen bij. De personages zijn niet langer alleen van de schrijver. De tekenaar heeft een heel eigen idee over de eigenheid van de personages.

Een paar dagen geleden zat ik in een Leuvense brasserie.
Rechtover mij zat de illustratrice.
Tussen ons in lag de grote tekenmap.

Ik keek vol spanning naar de eerste prent, en toen gleed alle stress van me af.
Wat een waanzinnig mooie tekening was dat!
De volgende pagina’s bevestigden mijn eerste reactie:

DIT WORDT EEN HEEL ERG MOOI BOEK!

Voor jullie is het nog heel even wachten, maar ik kan wel al een tipje van de sluier lichten:

Wil je er, na verschijnen van het boek, als de kippen bij zijn?
Neem dan zeker een kijkje op http://www.facebook.com/dereverie!

Met enthousiaste boekengroet,
Joke

Een nieuw boek

Meer dan een jaar geleden verschenen, zomaar uit het niets, de eerste woorden op papier.  Ik wist niet wie de vrouw was die onaangekondigd mijn gloednieuwe manuscript binnenstapte. Toch intrigeerde ze me. Ik schreef verder. Zij schreef zichzelf. Ze was niet eens mijn hoofdpersonage, dat wist ik wel direct.

Het verhaal kreeg vorm. Organisch. Erg onhandig is dat soms. Ik heb geen flauw benul van richting, nog geen enkel vermoeden van mijn einddoel. En toch is precies dat ook zo spannend aan schrijven: het is en blijft zelfs voor mij een grote verrassing!

In november 2012 deed ik voor het eerst mee met NaNoWriMo, de National Novel Writing Month. Het is een maand waarin schrijvers wereldwijd zich bij een online platform aanmelden en  elkaar op die manier stimuleren om een maand lang elke dag heel wat schrijfmeters te produceren. Het was de boost die ik nodig had. Even geen excuses meer. Natuurlijk kwam er het een en ander tussen, de kinderen hadden me nodig, mijn man had me nodig, ik had mezelf af en toe nodig voor was en strijk, voor een al dan niet boeiende schrijfklus, voor … alles behalve voor mijn manuscript. Ik haalde de NaNo-doelen niet, maar rondde wel een flink stuk van de eerste helft van mijn manuscript af. En toen werd het 1 december. Het verhaal bleef liggen.
‘Het moet rijpen,’ maakte ik mezelf wijs gedurende die eerste maanden.
‘Het moet nog groeien,’ troostte ik mezelf in de lente en de zomer van 2013.
‘Ik zit muurvast,’ gaf ik uiteindelijk toe, toen NaNoWriMo 2013 in zicht kwam.

Ik besloot om een techniek toe te passen die ik ook in mijn schrijfcursussen gebruik. Van elk personage schreef ik een uitgebreide biografie. De ontdekkingen die ik deed waren fenomenaal. Mijn personages waren niet langer toevallige passanten van bordkarton, ze werden mensen van vlees en bloed, mensen die ertoe doen.
En toen werd het 1 november, een nieuwe NaNo brak aan. Ik ging voluit, haalde alweer het officiële einddoel niet (50.000 woorden is een boel!) maar raakte wel uit de noodlottige impasse die me een jaar lang terroriseerde.
Ik schreef een proloog en besefte ook ineens waar het verhaal naartoe moest.

Vanmiddag zaten we samen te eten. Jongste en oudste zoon voerden een discussie over het broodbeleg. Dochterlief vroeg me wat ik eigenlijk aan het schrijven ben. Dochter heeft een hekel aan lezen. Behalve als het heel, heel spannend is, en het boek niet te dik. (En zelfs dan geeft ze de voorkeur aan de film!)
Ik begon dus te vertellen over mijn manuscript.
‘Mama!’ riep ze verbaasd uit, ‘zo spannend! En met … en …, en ook …Misschien lees ik het wel.’
‘Schat!’ zei manlief lichtelijk geschokt, ‘zo’n heftige dingen, ik schrik ervan! Hoe verzin je het toch!’
‘Ja, tof hé papa,’ lachte dochter enthousiast zijn verbazing weg.

Er wordt nu dus gewacht op mijn verhaal, en dat is goed.
Ik krijg haast, het boek moet af. Het wil geschreven worden.
En gelezen!

 

Coachdagen

Schrijfdag – Kinderboeken (voor beginners)

Aalst
Data: vrijdag 13/12/13 – overdag

Wil je samen met andere kinderboekenschrijvers (in spe) een dagje aan de slag onder leiding van Joke Guns? Dit is je kans.

Schrijven voor kinderen is niet zozeer ánders dan schrijven voor volwassenen, het is vooral méér. We beginnen bij het begin: we gaan op zoek naar inspiratie, we observeren, verwoorden, creëren, kijken door de ogen van een kind en schrijven, schrijven, schrijven …

 

Meer inlichtingen nodig over het ‘hoe’, en het ‘wat’? Aanmelden? Mail dan naar joke.guns.schrijft@telenet.be

Wanneer: vrijdag 13 december van 10 tot 16 u

Waar:       Caudronstraat 36, Aalst

Prijs:        € 45 – lunch inbegrepen

Voor wie:  beginnende schrijvers

Schrijfdag – Kinderboeken (voor gevorderden)

Aalst
Data: vrijdag 6/12/13 – overdag

Wil je graag een dagje aan de slag in het gezelschap van andere kinderboekenschrijvers (in spe)? Dat kan!

Joke Guns leidt, coacht, motiveert en stuurt bij.

Voor meer inlichtingen en aanmeldingen: joke.guns.schrijft@telenet.be

Wanneer: vrijdag 6 december van 10 tot 16 u

Waar:      Caudronstraat 36, Aalst

Prijs:        € 45 – lunch inbegrepen

Voor wie:  Schrijvers met (enige) ervaring

Binnenkort

Dat is lang geleden, zeg!
En dan is er weer wat nieuws te melden op schrijversvlak.

In het voorjaar komt mijn nieuwste boek uit. Het is het derde deel over Naat, en ik ben er erg blij mee.
Na ‘Ik ben Naat!’ en ‘Ik durf!’ verschijnt binnen een paar maanden ‘Ik hou mijn adem in!’
Een beetje dikker, spannender en een ietsepietsie moeilijker dan de eerste deeltjes.
Ik hoop dat jullie allemaal naar de boekhandel en/of bibliotheek zullen rennen. 🙂

Morgen begint Nanowrimo. National Novel Writing Month. Ik doe weer mee.
Nanowrimo is voor mij een heerlijke stimulans om meer tijd vrij te maken voor het schrijven. (Meer informatie vind je op http://nanowrimo.org)
Er is een verhaal op komst. Een straf verhaal (en ja, ik zeg het zelf!).  Niet voor jongere lezers, maar voor 11+. En dat verhaal moet nu eindelijk eens af. Morgen vlieg ik er weer in. Begin december hoop ik het naar mijn proeflezers te kunnen sturen.

Er is ook een prentenboek van mij op komst. Met schitterende tekeningen van Rosemarie De Vos. Natuurlijk houd ik jullie op de hoogte!

Stevige boekengroet,

Joke

Dit vonden jullie ervan … 2

Patáát. Ik ben Naat! Ik durf! (Joke Guns | Yoeri Slegers)

Door maaikemerens

Twee ‘must have’ vliegen in één klap, uit de reeks ‘Naat’.

Ik ben Naat!
Maak kennis met Naat. Een jongen van zes zit in de klas van lieve juf Pat. Naat is anders dan zijn drukke leeftijdsgenootjes Piet en Jan. Naat is dol op zijn zus Joen. Mooie anekdotes uit het klasleven gegrepen met aandacht voor emoties, wat wel en niet kan, mag. Of hoe Naat het klasgebeuren beleeft en juf Pat warmhartig, begripvol inspeelt op Naats anders zijn. Jufs verjaardag, een carnavalfeestje, zwemmen, speeltijd, rekenen … dolle belevenissen op een rij en bekeken door Naats ogen.

[ISBN 978-90-5838-611-3]

Ik durf!
Naat is ouder, bijna acht. Hij zit nu bij strenge meester Pat in de klas. Naat houdt nog steeds niet van drukte en verandering. Malik, Jan, Jana en Britt zijn zijn klasgenootjes. ‘Owee’, de klas gaat op bosweek. Lees hoe Naat alles weten wil en hoe hij de busrit, uit logeren, bosgeesten, spoken, onderling grappen en grollen ervaart.

[ISBN 978-90-5838-665-6]

Beide verhalen neergeschreven in duidelijke, eenvoudige spreektaal door jeugdauteur Joke Guns, realistisch geïllustreerd door Yoeri Slegers.
Twee vlotte leesboekjes, zonder moeilijke woorden geschikt voor eerste lustige lezertjes en een een uitstekende, ontwapende leidraad voor het praten met kinderen over het uiten van gevoelens.

[Uitgegeven bij Wielsbeke – De Eenhoorn]

Dit vonden jullie ervan … 1

Over ‘Ik Durf!’

Joke Guns is erin geslaagd om met ‘ik durf” een avontuurlijk verhaal te schrijven op maat van eerste lezers. Ze laat zien dat jongens niet altijd helden hoeven zijn, maar dat ze dat in “Ik durf” wel degelijk kunnen worden. Je kunt er ook een tikkeltje het griezelen mee leren…

(Katrien Temmerman)

Over schrijven, schrijvers en mensen die gelezen willen worden. Door schrijvers.

‘Wat leuk, jij schrijft boekjes,’ kirde een vriendin van een vriendin van een kennis van mijn moeder. Ik knikte vriendelijk (denk ik), zuchtte even (zachtjes, hoop ik) en probeerde het gesprek een andere wending te geven.
Maar er was geen ontsnappen mogelijk.
‘Wat een ongelooflijk toffe hobby, hé,’ vervolgde de dame.
‘Werk,’ mompelde ik.
‘Ja, dat zullen je kindertjes wel leuk vinden,’ ging ze genadeloos door.
‘Valt wel mee,’ antwoordde ik, ondertussen overduidelijk tegen beter weten in, want ze was beter in praten dan in luisteren.

‘Ik ken iemand …’ ratelde ze verder.
En een tijdje later: ‘Misschien kun jij een keertje …’
‘Geen tijd,’ reageerde ik zwakjes.
Maar ook dat wuifde ze gezellig weg.
Want boekjes schrijven voor kindertjes is zo gezellig dat auteurtjes met plezier manuscriptjes van wildvreemden gratis en voor niks lezen en beoordelen. Met uitgebreide feedback natuurlijk. Alsjeblieft en dankjewel.

De frustratie nam buitenaardse proporties aan. Want dit gesprek was het zoveelste in die soort. Het mailtje (met verhaaltje in de bijlage) dat dezelfde dag nog kwam, heb ik trouwens gewist.

Ik geef les aan gemotiveerde cursisten.
Zij schrijven. Ik lees. En beoordeel. Geef advies. Mopper. Wijs hen op hardnekkige fouten. Laat hen ook voelen dat ze wél helemaal zichzelf mogen zijn. Moeten zijn!
Ze moeten af en toe een hele poos wachten op mijn feedback, want ik ben een verstrooide professor, een warhoofd, een auteur.
Zij hebben, meer dan wie dan ook, recht op mijn begeleiding.
Al die andere lieve, goedbedoelende mensen komen hopelijk vandaag of morgen het volgende te weten:

Het gesprek liep ten einde.
‘En ga je nu ook een echt boek schrijven?’ vroeg ze nog geïnteresseerd.
Ik brieste iets in de aard van moetnaarmijnwerk.
‘Oh,’ juichte ze bijna in extase. ‘Je hebt ook een echte job, wat goed voor jou!’

Tot daar mijn boeiende ontmoeting met de vriendin van de vriendin van de kennis van mijn moeder.

Lieve mensen, af en toe lees ik verhalen van anderen. Liefst in boeken die ik helemaal zelf uitkies. Soms ook omdat vrienden het me vragen. Dat doe je wel eens voor vrienden. Vind ik.
Maar verder hecht ik eraan mijn eigen tijd te gebruiken voor dingen die ik zelf belangrijk vind. Mijn man, mijn kinderen, avondschool Zweeds, mooie muziek …

Boekengroeten,
Joke