Een nieuw boek

Meer dan een jaar geleden verschenen, zomaar uit het niets, de eerste woorden op papier.  Ik wist niet wie de vrouw was die onaangekondigd mijn gloednieuwe manuscript binnenstapte. Toch intrigeerde ze me. Ik schreef verder. Zij schreef zichzelf. Ze was niet eens mijn hoofdpersonage, dat wist ik wel direct.

Het verhaal kreeg vorm. Organisch. Erg onhandig is dat soms. Ik heb geen flauw benul van richting, nog geen enkel vermoeden van mijn einddoel. En toch is precies dat ook zo spannend aan schrijven: het is en blijft zelfs voor mij een grote verrassing!

In november 2012 deed ik voor het eerst mee met NaNoWriMo, de National Novel Writing Month. Het is een maand waarin schrijvers wereldwijd zich bij een online platform aanmelden en  elkaar op die manier stimuleren om een maand lang elke dag heel wat schrijfmeters te produceren. Het was de boost die ik nodig had. Even geen excuses meer. Natuurlijk kwam er het een en ander tussen, de kinderen hadden me nodig, mijn man had me nodig, ik had mezelf af en toe nodig voor was en strijk, voor een al dan niet boeiende schrijfklus, voor … alles behalve voor mijn manuscript. Ik haalde de NaNo-doelen niet, maar rondde wel een flink stuk van de eerste helft van mijn manuscript af. En toen werd het 1 december. Het verhaal bleef liggen.
‘Het moet rijpen,’ maakte ik mezelf wijs gedurende die eerste maanden.
‘Het moet nog groeien,’ troostte ik mezelf in de lente en de zomer van 2013.
‘Ik zit muurvast,’ gaf ik uiteindelijk toe, toen NaNoWriMo 2013 in zicht kwam.

Ik besloot om een techniek toe te passen die ik ook in mijn schrijfcursussen gebruik. Van elk personage schreef ik een uitgebreide biografie. De ontdekkingen die ik deed waren fenomenaal. Mijn personages waren niet langer toevallige passanten van bordkarton, ze werden mensen van vlees en bloed, mensen die ertoe doen.
En toen werd het 1 november, een nieuwe NaNo brak aan. Ik ging voluit, haalde alweer het officiële einddoel niet (50.000 woorden is een boel!) maar raakte wel uit de noodlottige impasse die me een jaar lang terroriseerde.
Ik schreef een proloog en besefte ook ineens waar het verhaal naartoe moest.

Vanmiddag zaten we samen te eten. Jongste en oudste zoon voerden een discussie over het broodbeleg. Dochterlief vroeg me wat ik eigenlijk aan het schrijven ben. Dochter heeft een hekel aan lezen. Behalve als het heel, heel spannend is, en het boek niet te dik. (En zelfs dan geeft ze de voorkeur aan de film!)
Ik begon dus te vertellen over mijn manuscript.
‘Mama!’ riep ze verbaasd uit, ‘zo spannend! En met … en …, en ook …Misschien lees ik het wel.’
‘Schat!’ zei manlief lichtelijk geschokt, ‘zo’n heftige dingen, ik schrik ervan! Hoe verzin je het toch!’
‘Ja, tof hé papa,’ lachte dochter enthousiast zijn verbazing weg.

Er wordt nu dus gewacht op mijn verhaal, en dat is goed.
Ik krijg haast, het boek moet af. Het wil geschreven worden.
En gelezen!

 

Advertentie